«Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը կարծում է, որ Հարավային Կովկասը չպետք է դառնա աշխարհաքաղաքական մրցակցության ասպարեզ»։ Դանդաղ, արևելյան ձևով դադար տալով, իրանական դիվանագիտությունը արձագանքեց Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի և Միացյալ Նահանգների և Եվրամիության բարձր ներկայացուցիչների բրյուսելյան բանակցություններին։ Իրանի ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Նասեր Քանանին ընդգծել է, որ Կովկասում միջազգային համագործակցությունը չափազանց կարևոր է։ Իսկ Թեհրանը կողմ է դրան հասնել «փոխադարձ շահի» հիման վրա։ Միակ խնդիրն այն է, որ Իսլամական Հանրապետությունն իր համար էական օգուտներ չի տեսնում Եվրասիայում ԱՄՆ-ի ու նրա դաշնակիցների հզորացումից։ Այս մասին գրում է ռուս քաղաքագետ Սերգեյ Մարկեդոնովը։
«Արդյո՞ք Իրանի արտգործնախարարության հայտարարությունը նոր կարևոր էջ բացեց պաշտոնական Թեհրանի մոտեցումներում։ Ո՛չ, իրանցի դիվանագետները նախկինում հանդես են եկել «3+3» ձևաչափի խթանման օգտին, այն է՝ համագործակցությունը երեք անդրկովկասյան պետությունների և նրանց երեք հարևանների՝ եվրասիական խոշոր տերությունների (Ռուսաստան, Թուրքիա և հենց Իսլամական Հանրապետություն) միջև։
Սակայն պետք է ուշադրություն դարձնել Նասեր Քանաանիի խոսքերին (իսկ իրանական պետական կառույցը խոսում է նրա բերանով)։ Նախ, այսօրվա հայաստանյան քաղաքականության առանցքային բառը դիվերսիֆիկացիան է։ Պաշտոնական Երեւանն ընդգծում է, որ այն բաց է բոլորի համար. Բայց ոչ բոլորն են պատրաստ աջակցել նման բացությանը։ Արեւմուտքի հետ կոշտ դիմակայության մեջ գտնվող Ռուսաստանի դիրքորոշումը հայտնի է։
Իսկ իրանական մոտեցումները տեղեկատվական ստվերում են։ Հարկ է նշել, որ Երևանը, հետևողականորեն քննադատելով Մոսկվային որպես անվտանգության երաշխավորի անարդյունավետության համար, մշակում է կապերը ոչ միայն Արևմուտքի, այլև Դելիի և Թեհրանի հետ։ «Մենք շատ բարձր ենք գնահատում Իրանի հետ հարաբերությունները։
Իրանի հետ մեր հարաբերությունները ռազմավարական են»,- ընդամենը 6 օր առաջ հայտարարեց Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը։ Երկրի ղեկավարության ամենաարևմտամետներից մեկի համբավ ունեցող քաղաքական գործիչ և մենեջեր: Հայկական իսթեբլիշմենթը ցուցադրաբար վիճում է Մոսկվայի հետ, բայց Թեհրանի հետ նույնքան ցուցադրաբար փորձում է ապացուցել իր բարեհաճ տրամադրվածությունը։
Միայն մեկ խնդիր կա: Իրանն իր համար օգուտ չի տեսնում Արեւմուտքի հանդեպ Երեւանի բաց լինելու մեջ: Տարածաշրջանի «արևմտականացումը» Թեհրանի համար նույնական է նույն «աշխարհաքաղաքական մրցակցության» աճին։ Սա նշանակում է, որ իրանցիներն էլ իրենց հայ գործընկերներին կխնդրեն ինչ-որ կերպ ավելի լավ կողմնորոշվել։ Նման խնդրանքները կդադարեն ռուսական «բացառիկ»-ը լինել։ Երկրորդ, Կովկասի «արևմտականացումը» այնքան էլ ողջունելի չէ Թուրքիայի և Ադրբեջանի կողմից։
Նրանց տեսանկյունից բրյուսելյան հանդիպումը (ոչ միայն ինքնին, այլ արևմտյան նախագծերը) ուղղված է Երևանին միակողմանի աջակցությանը։ Թվում է, թե դա հիմք է եվրասիական բոլոր տերությունների ջանքերի համախմբման համար։ Բայց նույնիսկ այստեղ ամեն ինչ այնքան էլ պարզ չէ: Իրանը զգուշանում է «թուրքական տանդեմի» ուժեղացումից, որը նա դիտարկում է որպես արևմտյան ուժի մաս: Կովկասի հետ նախկինում ամեն ինչ այնքան էլ պարզ չէր, բայց այսօր (և վաղը) շատ ավելի բարդ է դառնում»,- գրել է ռուս քաղաքագետը։
